Een schepen minder in Zoersel

Bij de coalitiebesprekingen van 2012 werd beslist dat eind 2016 een schepenwissel zou plaatsvinden in de meerderheid om de politieke evenwichten van de stembusuitslag te honoreren.

N-VA zou een extra schepen krijgen in het college, CD&V één minder, met name die van Bart Sebreghts. De extra schepen zou Tania Kohlen worden. De bevoegdheden van Sebreghts zouden evenwel bij CD&V blijven.

Kohlen was echter in het begin van de legislatuur door het vertrek van schepen Loveniers al eerder in het college terecht gekomen. Enkele maanden later trad ze evenwel terug als schepen omwille van professionele redenen. Sindsdien zetelde ze als raadslid.

Een jaar geleden werd binnen de meerderheid beslist om schepen Sebreghts niet te vervangen door een nieuwe schepen, mede omdat dit budgettair gunstiger zou zijn voor de gemeente. We stelden ons reeds bij de start van deze ploeg de vraag of deze beslissing al niet vier jaar eerder genomen had kunnen worden.

Burgemeester Verstreken neemt het woord om Bart bij de start van de zitting te bedanken. Ze looft zijn engagement gedurende zijn 16 jaar als schepen, vooral dan zijn aanpak in het financieel beleid, zijn strategisch inzicht in de begrotingsbesprekingen, de infrastructuuroplossingen voor sportverenigingen en de uitwerking van de Publiek Private Samenwerkingen in Zoersel en Halle. Hoewel Verstreken zich gedurende haar dankwoord uitdrukkelijk richt tot Sebreghts, geeft die qua lichaamstaal niet thuis en blijft hij consequent de andere kant uit kijken.

Ook Katrien Schryvers die al 16 jaar met Sebreghts in het college zit, neemt het woord. Ze erkent dat ze veel discussies heeft gehad met de schepen, maar steeds met visie voor de toekomst en met respect voor de Zoerselaar.

“Een probleem? Noem het liever een uitdaging.” was volgens de OCMW-voorzitter het adagio van Sebreghts. Ze beklemtoont dat Zoersel mede dankzij de aftredende schepen in heel wat zaken piloot was, zoals de integratie van gemeente en OCMW en de oprichting van de vzw Woon- en ZorgCentrum waarbij de know how van de privé gecombineerd werd met de richtlijnen rond prijszetting, kwaliteit, enz. van het lokale bestuur.

Zijn realisaties in gemeenschapsinfrastructuur (sportinfrastructuur, het Bethaniënhuis, het WZC, de bibliotheek in Zoersel, enz.) zorgen ervoor dat Sebreghts de bijnaam ‘Bart de Bouwer’ verdient.

Bart Sebreghts neemt tot slot zelf nog even het woord. Hij erkent dat hij waarschijnlijk de prijs voor de moeilijkste collega verdient, maar zegt dit steeds met goede bedoelingen gedaan te hebben.  “Goed samenwerken is belangrijk, maar een kritische blik evenzeer.”

Sebreghts geeft aan zeer dankbaar te zijn dat hij in 2000 al ineens een uitvoerend mandaat toegewezen kreeg. Volgens de ex-schepen zat Zoersel in die tijd financieel in moeilijker papieren met een schuld van meer dan 1 miljard frank. Voor investeringen van 200.000 frank moest destijds zelfs een lening aangegaan worden, herinnert Sebreghts zich.

Op het einde van zijn tussenkomst staat hij nog even stil bij de nieuwe verhoudingen in de meerderheid en hoe hij deze ervaart. “Je kunt pas het verschil maken met een duidelijke visie en een  vaste wil om ervoor te gaan.” Sebreghts geeft aan dat hij zich in deze meerderheid gevangen voelt omdat hij alleen maar de vrijheid en bewegingsruimte krijgt vanuit zijn mandaat. Hij mist de ambitie in deze ploeg en de eensgezindheid om stappen verder te zetten, ondanks de vele competente medewerkers van de gemeente Zoersel die verder willen. Hij erkent dat hij zich de laatste tijd meer oppositielid gevoeld heeft dan schepen in de meerderheid.

“Op 1 januari viel er een last van mijn schouders”, zegt Sebreghts. Hij heeft wel zin om er in de toekomst nog tegenaan te gaan, maar wil zich nu concentreren op de private sector om misschien ooit met een frisse kijk terug te keren.

Afscheidswoorden in de politiek zijn doorgaans een beetje als de laatste woorden van vrienden en familie op een uitvaart: van de doden niets dan goed.

De vingerwijzing naar zijn ex-collega’s in het college en het openbaar uitspreken van zijn aanvoelen van een gebrek aan visie, ambitie en eensgezindheid zijn dan ook ongezien. Dat de klad in deze meerderheid zit, voelt iedereen al langer aan. Dat die zo uitgesproken wordt en zelfs genotuleerd wordt in het verslag van een gemeenteraad, is bijzonder.